“Đorđević… tri poena, tri poena… vreme isteklo, vreme isteklo… nemojte se ljutiti što sam zaćutao na trenutak… 71:70… ja u svojoj karijeri ovo nisam doživeo.“, riječi legendarnog Dragana Nikitovića pamti svaki navijač beogradskih “crno-bijelih“ koji je imao privilegiju da gleda finale Evrolige 1992. i podijeli vjerovatno najveću radost u istoriji Partizana sa armijom njegovih navijača.
Na današnji dan, prije tačno 28 godina, dogodio se jedan od najsvjetlijih trenutaka u Partizanovoj cjelokupnoj istoriji, kada je Stari kontinent i zvanično dobio novu “košarkašku instituciju”.
Partizan je, predvođen tada mladim trenerom Željkom Obradovićem, u istanbulskom finalu fajnal-for-a savladao španski Huventud i postao šampion Evrope.
Istrorijska utakmica u hali “Abdi Ipekči”, koja je odigrana 16. aprila, bila je samo završni čin onoga što je sa puno znoja i muke stvarano godinama unazad, a što se na kraju slilo u jednu sezonu kojom se svaki ”Grobar” sa ponosom sjeća već dvije i po decenije.
Košarkaški “David”, koga tek što su napustili Divac, Paspalj, Grbović, Savović i drugi, bio je “otpisan” već na početku sezone. Sastavljao se tim od mladih snaga u želji da se, u vrijeme kada je uveliko tutnjio rat prostorom bivše SFRJ, u što boljem svijetlu predstavi Evropi i skrene pažnju narodu na sport. Malo ko je vjerovao tada da će taj tim donijeti svom narodu najveću radost na klupskom nivou.
U državi koja je bila pritisnuta raznim problemima, a koja je u isto vrijeme vrvila od košarkaških talenata, koji su stasavali na gradskim poligonima, svi su se nadali velikom uspjehu, samo je neko morao da “probije led”, a to je bio, ko drugi nego Partizan.
Klub, kojeg su 70-ih godina, pod patronatom Ranka Žeravice, koji je počeo da udara temelje budućim uspjesima Partizana, iz letargije trgnuli dva majstora košarke, Dražen Dalipagić i Dragan Kićanović, svoj “drim-tim” počeo je da se stvara krajem osamdesetih.
Prvo su došle titule prvaka Jugoslavije, a onda i trofeji u Kupu Radivoja Koraća, pa je po logici stvari naredni cilj bio osvojiti ”vrh” Evrope. Prvi put se među četiri najbolje ekipe Partizan našao 1982. kada su “crno-bijeli” osvojili treće mjesto, a isti domet je ostvaren i 1988. Opet je malo falilo da se dođe do samog vrha, ali su se za to čekale neke nove, mlađe snage.
Aleksandar Đorđević, Predrag Danilović, Nikola Lončar, Igor Mihajlovski, Goran Stevanović, Igor Perović, Dragiša Šarić, Željko Rebrača, Mlađan Šilobad, Slaviša Koprivica, Vladimir Dragutinović, i Ivo Nakić, predstavljali su igrački kadar sa kojim je raspolagao Željko Obradović i njegov pomoćnik Velimir Gašić prije početka najljepše evropske priče nekadašnjeg armijskog kluba.
Tadašnji predstavnici u najjačoj košarkaškoj ligi u Evropi, sa prostora bivše Jugoslavije morali su zbog rata u Hrvatskoj, da na Pirinejima traže svoje “utočište” kao domaćini, pa je “nejaki” Partizan svoje “praćke” ka košarkaškim “Golijatima” Evrope nišanio iz madridskog predgrađa Fuenlabrade. Tamošnje stanovništvo, koje je čulo da “ima jedan tim” iz Beograda, koji će da igra u njihovom mjestu svoje utakmice, prihvatilo je Partizan kao svoj i pružalo mu podršku na svim mečevima.
“Crno bijeli” su se uhvatili u koštac sa najboljim timovima i sezona za pamćenje je počela. U grupi su ostvarili devet pobjeda i pet poraza pa su kao četvrti tim u grupi izborili plasman dalje. Evropski san je i dalje živio, a protivnik u četvrtfinalu je bio prvoplasirani tim grupe A, favorizovani Knor.
Igralo se na dvije pobjede, a prva utakmica se igrala u Beogradu, kada se na tribinama pojavilo svega 4.000 gledalaca. To je bila jedina evropska utakmica koju je Partizan odigrao u glavnom gradu Srbije i Jugoslavije, kada je slavio sa 13 koševa razlike. Prva “praćka” je protiv milanske ekipe pogodila, a nakon uzvratne utakmice u Bolonji u kojoj je domaći tim slavio sa pola koša razlike, najmlađi tim prestižnog takmičenja je vidio da je spreman za najveće pohode. “Majstorica” je pripala Obradovićevoj četi, koja je slavila rezultatom 69:65.
Treći fajnal-for za tim koji se našao u društvu milanskog Filipsa, kao i španskih Huventuda i Estudijantesa, bio je srećan, jer su “Golijati” evropske košarke morali položiti oružje pred košarkaškim majstorima. U polufinalu je “pao” Filips, a rezultat je na kraju bio 82:75. Nakon dva dana igralo se finale, a u polufinalu je Huventud bio bolji od Estudijantesa 91:69.
Tog 16. aprila 1992. godine, od 21h startovala je utakmica svih utakmica za crno-bijele. Partizanov dvojac Đorđević-Danilović je podsjećao na svoje idole Kiću i Praju. Kompletna jugoslovenska javnost je sa zebnjom pratila duel beogradskog kluba i Huventuda. Obradović je poput iskusnog stručnjaka postavio koncept igre, a igrači zamišljeno sprovodili u djelo, pa je od samog starta bilo jasno da Partizan može da bude šampion. U posljednjim momentima utakmice slijedi prava drama.
Đofresa je imao loptu na 30 sekundi do kraja pri rezultatu 68:68. Uspio je nakon prodora da nekako ubaci loptu u koš. a Partizan je imao vremena za brzi napad. Loptu je uzeo Aleksandar Đorđević i na svima poznat način odveo sebe i cijelu ekipu u besmrtnost…