Kada neko odluči da se bavi fudbalom i u svojoj namjeri je čvrst i odlučan, već je pobijedio, a kada odluči da fudbal bude njegov život, onda je osvojio najveći trofej i to onaj o kome sanjaju mnogi dječaci, ali i djevojčice širom svijeta.
Nekadašnja velika Jugoslavija iznjedrila je ogroman broj vrhunskih fudbalera, a mala Crna Gora kao njen sastavni dio nije uopšte zaostajala za ostalim većim republikama. Naprotiv, ono što je iznjedrila bio je sami krem fudbalske elite velike zemlje. Takav je bio i Podgoričanin, tadašnji Titograđanin, Ante Tonko Miročević.
Svoje fudbalske korake započeo je upravo u rodnom Titogradu, a afirmisao se u Budućnosti. Klub sa stadiona pod Goricom bio je njegova i polazna i završna tačka, a on je u javnosti ubrzo postao “najbolji crnogorski fudbaler svih vremena”. Dugo su ga tadašnji mediji tako oslovljavali i ne sluteći da je Tonko preteča Dejana Savićevića, fudbalskog genija koji je nakon Miročevića postao istinska i najveća legenda fudbala u Crnoj Gori.
Prvi igrač crnogorskog kluba u dresu Jugoslavije
Miročević je za Budućnost nastupao pet sezona, od 1975. do 1980. i za to vrijeme ostavio dubok trag u podgoričkom klubu odigravši preko 140 utakmica uz 26 postignutih golova. To ga je preporučilo mnogim klubovima i van granica Jugoslavije, a najviše su ga željeli timovi “velike četvorke” – Zvezda, Partizan, Hajduk i Dinamo.
Miročević je bio specifičan, temperamentan, a Budućnost je znala da ga sačuva u svojim redovima. Te 1977. godine Miročević stiže do dresa reprezentacije i to kao prvi fudbaler koji je iz crnogorskog kluba (Budućnost se te sezone borila za opstanak) zaigrao za selekciju Jugoslavije. To je dodatno podiglo njegovu vrijednost, ali je u Titogradu ostao još pune tri godine.
Odlazak u Englesku
Da Miročević nije bio poput većine tadašnjih jugoslovenskih igrača govori i činjenica da je preskočio klubove “velike četvorke” i otisnuo se na Zapad. I to kao prvi Crnogorac koji je zaigrao na Zapadu, tačnije u Engleskoj. Tonka je 1980. godine kupio Šefild Venzdej, član tadašnje druge divizije, drugog po jačini takmičenja u kolijevci fudbala. Miročević je u tom klubu odigrao oko 60 mečeva i postigao šest golova.
Iako nije ostao upamćen po velikom broju utakmica, Englezi nikada nijesu zaboravili Miročevića. U prilog tome govori i činjenica da je Independent 2010. godinu uoči gostovanja Crne Gore Engleskoj na Vembliju u kvalifikacijama za Evropsko prvenstvo, objavio intervju sa bivšim crnogorskim fudbalerom.
Pabovi i fudbal
Fudbal i alkohol u Engleskoj su u gotovo neraskidivoj vezi već decenijama, a u to se uvjerio i sam Miročević koji je priznao da je tamo naučio i da pije i da igra. Naročito je volio pabove, a Englezi nijesu bili imuni na njegov specifičan temperament i harizmu kojom ih je opčinio.
Miročevića su zavoljeli i ljudi u klubu, a poznata je i činjenica da je po dolasku u Šefild crnogorski fudbaler tada stanovao u kući menadžera tog tima Džekija Čarltona. Pomenuti stručnjak izuzetno je cijenio Tonka, a činjenica je i da je Šefild tada oborio klupski rekord plativši Miročevića 250 hiljada funti.
Bljesak na Hajberiju i kraj karijere
Najblistaviji momenat u Miročevićevoj karijeri dogodio se 16. aprila 1983. kada je na legendarnom londonskom Hajberiju postigao gol protiv Brajtona u polufinalu FA kupa. Ante je bio strijelac izjednačujućeg pogotka, ali je njegov tim poražen u samom finišu meča golom Majkla Robinsona.
Te 1983. godine uslijedio je povratak u Budućnost. Nije Miročević želio nigdje drugo nego tamo gdje je i počeo svoju fudbalsku priču. Ubrzo je i završio jer je u drugom mandatu za Budućnost odigrao svega desetak utakmica.
Tadašnji trener Budućnosti Josip Duvančić birao je između iskusnog povratnika Miročevića i supertalentovanog Dejana Savićevića. Legendarni trener odlučio se za 17-godišnjeg Savićevića, a Miročević mu je predao štafetu sa kojom je popularni Genije ponosno istrčao najljepšu fudbalsku priču Crne Gore.