Tog vrelog junskog dana 1990. godine, na Mundijalu u Italiji desili su se penali koji su svim Jugoslovenima, a tada ih je bilo mnogo, pokvarili to ljeto, i koji će pored svih ostalih nedaća i katastrofa jako boljeti decenijama kasnije. Odigrala se tada utakmica koja je mogla da odloži čak i krvavi bratoubilački rat samo da je imala drugačiji ishod. Meč izmedju Argentine i Jugoslavije bio je definitivno više od obične utakmice, a ne samo poslednji susret koji je odigrala velika Jugoslavija, sastavljena od svih šest republika.
Ekipa Ivice Osima je nakon prolaska grupe i eliminacije Španije u osmini finala zakazala duel sa aktuelnim prvakom svijeta, predvođen najboljim igračem svijeta Dijegom Maradonom, a koji će odlučiti ko će među četiri najbolje selekcije svijeta. Plasman među osam najboljih slavio se od Vardara do Triglava, a čak se od sreće pucalo i u “mrzovoljnoj” Hrvatskoj, koja je u pripremnoj utakmici odigranoj u Zagrebu između Jugoslavije i Holandije, navijala za goste.
Iako se već tada osjećala netrpeljivost među onima koji su se zakleli na vječno bratstvo i jedinstvo, četa Štrausa sa Grbavice bacila je ne u drugi, nego u ko zna koji plan nadolazeći i sve aktuelniji nacionalizam, koji će imati katastrofalne posljedice.
Na jednoj strani Maradona, Gojkočea, Troljo, Buručaga, Kaniđa… Na drugoj Sušić, Stojković, Savićević, Jozić, Ivković… Fudbalski spektakl u Firenci i nada države koja je bila pred raspadom da može makar još jednom osjetiti veliku sportsku radost.
Zadnji dan šestog mjeseca trajao je kao vječnost, a najduži dio tog 30. juna 1990. bio je onih 120 minuta loptanja na stadionu Artemio Franki. Nije htjela lopta u mrežu ni Ivkovićevog, a ni Gojkočejinog gola. Mreže su ostale netaknute, a najveću šansu da tokom igre donese radost Jugoslovenima imao je sadašnji predsjednik FSCG i fudbalski genije, Dejan Savićević.
Uslijedila je i penal serija za anale. Hoze Serizuela kreće prvi u “rulet” i šalje loptu u gol, dok Dragan Stojković pogađa prečku i “gaučosi” odmah prave prednost. U drugoj seriji pogađaju i Buručaga i Prosinečki, zatim Ivković brani udarac Maradone, a na 2:2 poravnava Savićević. Nova nada je rođena za Jugoslaviju. Pedro Troljo pogotkom stative budi vjeru na brdovitom Balkanu. Sudbina Jugoslavije je u tom trenutku bila u nogama Dragoljuba Brnovića i Faruka Hadžibegića. Njih dvojica ne mogu da se dogovore koji je prvi na red za šutiranje, ali su ispostaviće se izabrali pogrešan redosled.
Brnović, pa nakon njega i Hadžibegić, dovoljno da proslave fenomenalnog argentinskog golmana Gojkočeu i da po mnogim subjektivnim mišljenjima njenih stanovnika, najljepšu zemlju svijeta, vječno eliminišu sa Mundijala.
Plakali su toga dana svi u Jugoslaviji, čak i oni koji nikada u životu nijesu odgledali fudbalsku utakmicu. Oni bolji poznavaoci fudbala, ali i političkih prilika znali su da je ovo posljednji čin fudbalera koji će kao grb nositi šest buktinja. Zato je ovaj poraz Jugoslavije bio mnogo više od običnog gubljenja fudbalske utakmice. Od tada, momci sa Balkana će igrati i dalje fudbal na Mundijalima, ali nikad više pod jednom zastavom i pjevajući istu himnu.
Izvor: Mundijal.me